نمی‌شود آدم به جای اینکه ذهنش را درگیر حرفها و رفتارهای غیر منطقی و ساده‌لوحانۀ دیگری کند و فکرش را فرسایش دهد، به خودش فکرکند؟ به کارهایی که در طول روز انجام داده، تلاشی که کرده، مسائلی که حل کرده و خودش را برای همۀ اینها تشویق کند؟
می‌گویند اول، درگیری فکری با آن دیگری باید حل شود که در واقع درگیری آن مسئله با خود ماست. فکرکردن به اینکه چرا یک حرف، یک رفتار ما را اینهمه به خود مشغول کرد.
شاید بشود با آن دیگری -و در نهایت برای خودمان- گفتگو کرد و سکوت نکرد.
ثبت ديدگاه