تعهد داده‌ام در هفته سه پست بنویسم و از مدت زمان این هفته یک ساعت بیشتر باقی نمانده. خواستم متن کوتاهی، شعری چیزی بنویسم، نخواستم. خواستم درمورد جمله “خانه یک مکان نیست، احساس است” و اسباب‌کشی بنویسم، احساس نوشتنش را نداشتم. خواستم درمورد پیاده‌روی امروزم بنویسم، موضوع قابل نوشتنی درموردش نداشتم.

دیدم بهترین انتخابم همین صادقانه نوشتن است، اینکه برای این تعهد ۶۱ دقیقه وقت دارم. در این مدت می‌توانم هی به ذهنم فشار بیاورم که چه بنویسم و افسوس زمان از دست رفته را بخورم و این ۶۱ دقیقه را هم مثل دقایق قبلی بگذرانم و رها کنم یا همین روش الان را به کار ببرم و بنویسم و از زمان کوتاهی که دارم استفاده کنم. برای خودم مهمتر تعهدی است که داده‌ام.

 

پی‌نوشت: محمدرضا شعبانعلی در این پست یک فیلم کوتاه جالب به نام “۱۵۰۰ کلمه” معرفی کرده. فکرمی‌کنم دقایق پایانی من هم تا حدودی شبیه این هزار و پانصد کلمه است. پیشنهاد می‌کنم حتما آن را ببینید.